Zofia Stryjeńska

Jest uznawana za jedną z najwybitniejszych polskich artystek XX wieku. Była malarką, graficzką, projektantką tkanin oraz scenografką. Urodziła się w Krakowie, gdzie w 1909 roku zapisała się do szkoły malarskiej dla kobiet prowadzonej przez Marię Niedzielską. Wyróżniała się wielkimi ambicjami i determinacją w dążeniu do najlepszych wyników. W 1911 roku rozpoczęła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. By móc studiować, Stryjeńska podała się za mężczyznę.

Przez kilka lat była związana z krakowską bohemą artystyczną. W latach dwudziestych mieszkała w Zakopanem, gdzie jej pierwszy mąż, Karol Stryjeński, był dyrektorem Szkoły Przemysłu Drzewnego. W czasie II wojny światowej wyemigrowała, mieszkała we Francji, a później w Szwajcarii. Zawsze jednak znajdowała wielbicieli swojej sztuki, tworząc również dzieła na specjalne zamówienie.

W swojej twórczości inspirowała się ludowością, baśniami i legendami. Polski folklor „opowiadała” za pomocą wyrazistych barw, zgeometryzowanych form oraz nowoczesnych technik artystycznego wyrazu. Jej kariera nabrała rozpędu w 1925 roku, kiedy to zaprojektowała m.in. dekoracje salonu honorowego w pawilonie polskim na Międzynarodowej Wystawie Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłu Artystycznego w Paryżu. Zdobyła wtedy nagrody w czterech kategoriach. Żywiołowe i dynamiczne sceny ujęte na papierze i płótnie stały się jej znakiem rozpoznawczym, który wyróżniał ją na tle artystów 20-lecia międzywojennego.

Dziś twórczość Stryjeńskiej jest przedmiotem badań zarówno historyków sztuki, jak i etnografów.